Bolest je veliki izvor patnje i upravo zato potencijalni pokretač promjena. Izbijanje bolesti zaustavlja ustaljenu svakodnevnicu i nuka čovjeka da se zamisli nad vlastitim životom i smrću, traži intimno preispitivanje uzroka koji su doveli do bolesti. Bol uvijek nosi određenu poruku te sugerira potrebu za nekom promjenom. Kroz bol i bolest možemo se približiti samom sebi, upoznati se i sazreti te temeljem toga bitno promijeniti dotadašnji način života.
Racionalist Francis Bacon u eseju O smrti obrazlaže da je strah od smrti nerazuman jer da smrt strašnijom čini sve ono što je prati nego što ona sama po sebi jest. Argumentira da je prirodno umrijeti kao i biti rođen, da se strahovanjem ništa ne postiže te da je stoga treba mirno prihvatiti. Svoje argumente pojačava i potkrjepljuje odgovarajućim usporedbama te primjerima rimskih careva koji su dostojanstveno dočekali smrt.
U tibetanskoj medicini liječenje je daleko više od izlječenja same bolesti, ono se tiče primordijalnog nemira koji leži u pozadini svih neravnoteža uma i tijela.
Mnoga nas učenja, filozofska kao i religiozna, uče da se patnja zaustavlja znanjem. Ali, koja znanja mogu ublažiti bol? Očigledno samo ona koja uklanjaju nutarnje neznanje i unose neprolazno svjetlo, a njihove granice određene su samom ljudskom evolucijom.